Over wat boterhammen met pindakaas met loslaten te maken heeft.
“Nee mam, je hoeft echt geen boterhammen meer voor mij te smeren. En trouwens, ik wil al helemaal geen pindakaas erop, want dan gaat mij hele tas ernaar stinken!”
Onlangs is een van mijn kinderen begonnen op de middelbare school. Een heel nieuwe fase voor ons allemaal. Sinds de start mag ik bijvoorbeeld geen boterhammen meer smeren en moet ik vooral niet bemoeien met wanneer zij haar tas in moet pakken. Zoals zich al laat raden, er is in de eerste weken op school al de nodige stress geweest ’s ochtends als zij 5 min voor vertrek haar boterhammen moet smeren en haar tas moet in pakken. De laptop is al eens blijven liggen en op de dag dat ik dit schrijf waren er tranen bij het vertrek want ze had geen tijd meer om haar huiswerk van boven te pakken.
Plannen en organiseren, een van de grootste uitdagingen van een (nieuwe) middelbaar scholier. Voor mij als moeder lastig om niet toch stiekem te helpen met haar spullen pakken en het nabrengen ervan. Ik moet loslaten en het haar zelf laten doen. Hoe moeilijk dat soms ook is. Het liefst willen wij als ouders onze kinderen behoeden voor elk ongemak dat zij tegenkomen. Maar we weten ook dat we daarmee geen sterke en verantwoordelijke volwassenen mee afleveren.
Als ik mijn kinderen niet zou loslaten, belemmer ik hen in hun groei en ontwikkeling.
Steeds iets meer loslaten geeft hen de kans te ontdekken wat zij zelf willen, wat hun verlangens zijn en misschien nog wel het belangrijkste, het laat hen zien wat zij al kunnen. Het gaat natuurlijk niet altijd van een leien dakje (voor beide partijen), het kan pijn doen. Loslaten vraagt veel, het vraagt een actieve houding om dingen te laten voor wat ze zijn. Om de controle uit handen te geven en in mijn geval als ouder, de controle over te geven aan mijn kinderen.
Lukt het jou om los te laten?
Loslaten geeft ruimte voor groei en verandering. Het geeft lucht om te ontdekken wie wij ten diepste zijn, wat wij willen en wat wij nodig hebben. Soms lijkt het makkelijker om vast te houden aan dat wat wij al kennen, de controle vast te blijven houden. Dat is nou eenmaal wat we kennen.
Ik geloof dat wij gemaakt zijn met een doel, een bepaalde roeping. Vaak raakt deze droom zoek door alles wat er op ons af komt. Door controle te vast te houden hebben wij als mensen manier gevonden om het leven overzichtelijk en voorspelbaar te houden. Gek genoeg voelen wij juist door die controle te houden veel onrust en stress. Omdat we niet langer in verbinding zijn met onszelf en onze droom.
Wil jij ook leven vanuit rust en vrijheid?
Merk jij dat de controle houden je stress op levert en ben jij de verbinding met jezelf en ben jij jouw droom onderweg kwijt geraakt?
Neem vandaag nog vrijblijvend contact met mij op dan kijken wij samen naar wat jij nodig hebt om te leven vanuit rust en in vrijheid.
Opruimen is eerlijk gezegd niet mijn grootste kracht. Ik kan er prima mee leven dat het niet opgeruimd is. Of denk ik dat alleen maar?
Ik geef het toe, wat opruimen betreft ben ik soms liever lui dan moe. Maar met een jong gezin zie ik er tegenwoordig de noodzaak wel van in. Erg blij word je er niet als je s ochtends opstaat en de 3 hopen wasgoed nog hoger lijken dan de avond daarvoor. Blij wil ik wel zijn dus heb ik mij als doel gesteld dat als ik met iets in mijn handen loop, ik dit meteen opruim.
De chaos om ons heen zit ons vaak figuurlijk én letterlijk in de weg. Geldt dit niet ook voor onze emotionele bagage die wij niet opruimen? Dat laatste ken ik heel goed. Zelf ben ik ervan overtuigd dat mijn emotionele gesteldheid eraan bij heeft gedragen dat ik chronisch ziek ben geworden. Ik zeg niet dat het de oorzaak is maar ik vermoed dat als ik eerder was begonnen met het opruimen het zich niet als zodanig had gemanifesteerd of minder heftig zou zijn als nu. Dus ben ik begonnen met opruimen.
Hoe doe ik dat dan?
Uiteindelijk is de belangrijkste stap om het over te geven. Het is ons mensen niet onbekend om het allemaal zelf te willen doen. Maar.We.Kunnen.Het.Niet.Alleen. We hebben een Vader in de hemel die niets liever wil dan jou helpen opruimen! Dat doen we ook bij onze eigen kinderen? Ik zeg niet tegen mijn dochter van 4 dat ze haar kamer alleen moet opruimen!
Met God is het precies zo, zolang je je rommel maar in Zijn handen legt dan kan Hij je helpen met opruimen! Hoe mooi is dat, want als er Iemand is die het overzicht heeft dan is Hij het wel. Hij ziet het grotere plaatje, Dat wil niet zeggen dat je helemaal niets hoeft te doen. Zelf kun je ook stappen ondernemen om verder te komen.
1. Schrijf alles op waar je ’s nachts van wakker ligt. Als je het opschrijft kan je er actie in ondernemen en overgeven. God zelf zegt: Wees niet bezorgd (Mattheus 6:25).
2. Breng je leven in kaart. Met welke gebeurtenissen heb je nog steeds moeite, welke emoties komen er bij je op? Wat zegt dat over jou? Hoe is dat van invloed op je huidige leven?
3. Wees proactief. Kies ervoor om dat wat je dwars zit te vergeven. Jij hebt invloed. Als je denkt dat het je overkomt bedenk wat deze reactie jou brengt. Wat voegt het toe? Helemaal niets! Zo blijf je zitten waar je zit. Als je proactief aan de slag gaat dan kun je pas echt beginnen met opruimen.
Blessed are those who mourn, for they will be comforted.
Iets wat ik met regelmaat doe is het doorlopen van de duizenden foto’s die wij in de loop der tijd hebben gemaakt. Als ik dit samen met de kinderen doe zorgt het vaak voor veel ‘oeh’s en ah’s’ maar ook voor veel hilariteit. Het liefst zien zij foto’s van hoe zij waren als baby en peuter. Want toen waren ze toch wel echt hééél schattig.
Hoe heerlijk het ook is om zo af en toe terug te gaan in de tijd, wat mij regelmatig overvalt is het gevoel van gemis. “Toen was ik nog niet ziek, zie het geluk van mij af spatten”.
Rouwen
Rouwen om het verlies van een gezond lichaam. Ik ben er dagelijks mee bezig in meer of mindere mate. Het dagelijks slikken van medicijnen, eens in de zes weken een medicijnen cocktail via infuus maar vooral het lage energieniveau waar ik als moeder van jonge kinderen regelmatig tegen aan loop.
Als ik terug kijk op de afgelopen periode, vanaf het eerste moment dat ik ziek werd in 2015 tot nu toe, ben ik door verschillende fases van rouw heen gegaan. Ik heb ‘mijn’ Crohn een onderdeel moeten maken van mijn leven en moeten accepteren dat mijn leven heel anders is geworden zonder dat ik daar zelf een keuze in heb gehad. Dit ging niet zonder slag of stoot en nog steeds kan het mij aangrijpen maar ik ben er wel sterker van geworden. Lichamelijk misschien niet (hoewel mijn personal trainer mij hierbij helpt) maar mentaal des te meer.
Waar ga je doorheen als je rouwt? Rouwen om het verlies van een gezond lichaam is eigenlijk net als het rouwen om het verlies van een persoon. In feite heb ik ook moeten rouwen om het verlies van mijn eigen persoon, mijn leven en de vanzelfsprekendheid die ik tot dan toe heb gekend.
Rouwverwerking
Rouwverwerking bestaat uit grofweg 5 verschillende fasen:
- Ontkenning
- Boosheid
- Het gevecht aangaan
- Depressie
- Aanvaarding
Dit proces is niet lineair, fases kunnen overgeslagen worden, er kan lange tijd in een fase gebleven worden of een fase opnieuw doorgegaan worden. Iedereen doorloopt dit proces op zijn eigen manier.
Zelf heb ik heel lang gedaan alsof er niet zoveel aan de hand was. Ik bleef op dezelfde voet doorleven, wat tot afgelopen mei dan ook prima ging. Deze fase van ontkenning wisselde zich met regelmaat af met een fase van boosheid. Ik heb veel woede gekoesterd tegen de wereld om mij heen en tegen God. Dit werd een last voor mij, ik kon niet meer genieten van mijn leven en gezin.
Tot het moment dat ik in het ziekenhuis op mijn knieën ging en mij overgaf aan de Allerhoogste*.
Ga jij op dit moment ook door een rouwproces heen en heb je er behoefte aan om te klankborden? Neem vrijblijvend contact met mij op.